مطالعة تطبیقی ضمایر شخصی در فارسی و ژاپنی

نوع مقاله : علمی پژوهشی(عادی)

نویسندگان

1 کارشناس‌ارشد آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‌زبانان، دانشکدة ادبیات و علوم انسانی،‌ دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

2 معاون پژوهشی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

مطالعات یادگیری زبان دوم همواره به نقش و تأثیر زبان مادری توجه داشته‌ است. از آنجا که دانش یادگیرنده از زبان اول، اساسی را برای مقایسه با زبان دوم فراهم می‌کند، آگاهی از دانش و تجربة پیشین یادگیرنده، در آموزش زبان، از جمله طراحی مواد آموزشی، نقش بسزایی دارد که یکی از مؤلفه‌های اصلی در امر آموزش است. در این پژوهش ضمایر شخصی در زبان‌های فارسی و ژاپنی از نظر ویژگی‌های نحوی، ساختواژی و معنایی توصیف و مقایسه شده است. بررسی مقایسه‌ای بین دو زبان نشان می‌دهد که ضمایر در فارسی و ژاپنی از نظر مشخصه‌های کلی نظیر شخص و شمار مشابه است و از نظر انتخاب مرجع در جمله، به شکل یکسان عمل می‌کند. علی‌رغم این شباهت‌ها، وجود تفاوت‌های صوری و کاربردی و استفادة گسترده از ضمیر «تهی» در ژاپنی، دشواری‌هایی را در یادگیری این مقوله فراهم می‌آورد. اصلی‌ترین اختلاف بین فارسی و ژاپنی، صورت‌های نشان‌دهندة مشخصه‌هایی است که ضمایر رمزگذاری می‌کند. در فارسی این مشخصه‌ها را تکواژهای ضمیری نشان می‌دهد، در حالی‌که در ژاپنی بروز آوایی ندارد و از بافت گفتمان، تشخیص‌پذیر است.
 
 
 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

A comparative study of pronominals in Persian and Japanese

نویسنده [English]

  • Zahra Salehi 1
1
2
چکیده [English]

Studies related to the second language acquisition have frequently focused on the role of mother tongue. Since the learner’s knowledge in the first language provides a basis to compare it with that of second language, it is assumed that being aware of the learner’s prior knowledge is affective in the syllabus design which itself is a crucial element in teaching. In this study personal pronouns and verbal subject markers are contrasted regarding the syntactic, morphological and semantic features. Contrastive analysis showed that personal pronouns in Persian and Japanese are similar in total characteristics like person and number. Moreover, they act alike in taking antecedent. Although there are some similarities, it can be seen that there are some problems due to the formal and functional differences like “zero” pronoun in Japanese. The main differences between Persian and Japanese were found to be the forms representing pronouns. Persian shows this feature by the inflections of pronoun but in Japanese these features are of no representation and the context makes it manifested.
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • binding theory
  • comparative syntax
  • Japanese
  • persian
  • personal pronoun

مراجع

 

 
Brown, D.H. (2007). Principles of language learning and teaching (5th ed.). White Plains, NY: Pearson Longman.
Chomsky, N. (1981). Lectures on government and binding. Dordrecht: Foris
Cipris, Z. and Hamano, S. (2002). Making Sense of Japanese Grammar: A Clear Guide through Common Problems.  Honolulu: University of  Hawaii Press.
Elwell-Sutton, L.P. (1963). Elementary Persian Grammar. Newyork: Cambridge University Press.
Haegeman, L.) 1994(. Introduction to Government and Binding Theory. (2nd ed.).  Cambridge, Massachusetts: Blackwell.
Hashemipour, M.M. (1989). Pronominalization and Control in Modern Persian. Ph.D. dissertation, University of California, San Diego.
Hoji, H. (1990). Theories of Anaphora and Aspects of Japanese Syntax. Retrieved from http://www.gges.org/hoji/download/upload.cgi.
Iida, M. (1992). Context and Binding in Japanese. Ph.D. thesis, Stanford University, Linguistics Department.
Kaiser, et al. (2001). Japanese comprehensive Grammar. London: Routledge.
Kuroda, S. (1965). Generative Grammatical Studies in the Japanese Language. Ph.D. dissertation, MIT.
Lambton, A.K.S. (1966). Persian Grammar. London.
Lardiere, D. (2009). Some thoughts on the contrastive analysis of features in second language acquisition. Second Language Research, 25(2): 173–227.
Lazard, G. (1992). A grammar of contemporary Persian. tr. into English by. Shirley A. L, Costa Mesa–New York: Mazda Publishers.
Mace, J. (2003). Persian Grammar. London:Routledge Gurzon.
Martin, S. (1975). A Reference Grammar of Japanese. New Haven and London: Yale University Press.
Moshiri, L. (1988). Colloquial Persian. London: Routledge.
Ono, T. and Thompson, S.A. (2003). Japanese (w)atashi/ore/boku ‘I’: They’re not just pronouns. Cognitive Linguistics, 14, 321-347.
Oshima, S. (1979). Conditions on Rules: Anaphora in Japanese. In G. Bedell, E. Kobayashi and M. Muraki, eds., Explorations in Linguistics: Papers in Honor of Kazuko Inoue, Kenkyusha, Tokyo,423–448.
Renaud, C. (2011). Processing Gender: The Case of Pronouns and Adjectives in L2 French, Proceedings of the 11th Generative Approaches to Second Language Acquisition Conference (GASLA 2011), ed. Julia Herschensohn and Darren Tanner, 121-134. Somerville, MA: Cascadilla Proceedings Project.
Slabakova, R. (2009). Features or parameters: Which one makes second language acquisition easier, and more interesting to study? Second Language Research, 25 (2), 313-324.
Shibatani, M. )1990(. The languages of Japan. Cambridge: Cambridge University Press.
Shirahata, T. (2007). interpretation of english pronouns and reflexive by Japanese learners. Shizuokadaigaku kenkyuhokoku, 57, 141-156.
Sugamoto, N. (1989). 'Pronominality: A noun-pronoun continuum. Linguistic categorization, ed. by R. Corrigan et al., 267-291.  Amsterdam: Benjamins.
Suzuki, T. (1978). Words in Context – A Japanese Perspective on Language and Culture. Tokyo: Kodansha International.
Windfuhr, G. (1979). Persian Grammar: History and State of Its Study. Paris: Mouton  publishers.
Yamura-Takei, M. and Fujiwara, M. (2004). Understanding zeros and coherence in Japanese．In Proceedings of the 8th Conference of Pan-Pacific Association of Applied Linguistics (PAAL2003), 561-574.
انوری، ح. و احمدی گیوی، ح. (1387). دستور زبان فارسی 2. تهران : انتشارات فاطمی. چ 4. ویرایش سوم.
باطنی، م. (1372). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی: بر بنیاد یک نظریة عمومی زبان. تهران: انتشارات امیرکبیر.
خزائلی، م و میرمیرانی، ض. (1351). دستور زبان فارسی. تهران: انتشارات جاویدان.
خیام‌پور، ع. (1344). دستور زبان فارسی. کتاب‌فروشی تهران: تبریز.
زاهدی، ک. (1387). انواع فاعل نحوی بی‌آوا در زبان فارسی. دستور: ویژه‌نامة فرهنگستان. جلد4. شمارة 4: 170-182.
شریعت، م. (1364). دستور زبان فارسی. اصفهان: انتشارات دانشگاه اصفهان.
عمادافشار، ح. (1372). دستور و ساختمان زبان فارسی. تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.
فرشیدورد، خ. (1348). دستور امروز. تهران: انتشارات صفی علیشاه.
قریب و همکاران. (1351). دستور زبان فارسی(پنج استاد). تهران: انتشارات واژه.
ماهوتیان، ش. (1378). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده­شناسی. ترجمة سید مهدی سمائی. تهران : نشر مرکز.
مشکوه‌الدینی، م. (1386). دستور زبان فارسی بر پایة نظریة گشتاری. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد. چ 10. ویرایش دوم.
ناتل خانلری، پ. (1380). دستور زبان فارسی. تهران: توس. چ 18.
نوبهار، م. (1372). دستور کاربردی زبان فارسی. تهران: انتشارات رهنما.
وزین‌پور، ن. (1369). دستور زبان فارسی:آموزشی. تهران: دانشگاه سپاهیان انقلاب.
 
پژوهشهای زبانشناختی در زبانهای خارجی
دوره 3، شماره 2 - شماره پیاپی 2
پاییز و زمستان
مهر 1392
صفحه 201-242

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار